ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ 8Η ΜΑΡΤΗ

Η φετινή 8 Μάρτη έρχεται σε μια περίοδο συνέχειας της παγκόσμιας πανδημικής κρίσης όπου η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών είναι τεράστια. Θεμελιώδης κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, τις οποίες  σηματοδότησαν  οι διαδηλώσεις  των κλωστοϋφαντουργών εργατριών  165 χρόνια πριν, έρχεται να καταπατήσει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Μια σειρά από γυναικοκτονίες, συνέδρια γονιμότητας, το ελληνικό #metoo αλλά και το νομοσχέδιο Τσιάρα για την συνεπιμέλεια δείχνει ότι ο αγώνας του φεμινιστικού και εργατικού κινήματος είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

  Στο κλάδο του επισιτισμού και τουρισμού, οι έμφυλες διακρίσεις αποτελούν καθημερινότητα. Αν και το ποσοστό του γυναικείου εργατικού δυναμικού στον τουριστικό κλάδο είναι μεγάλο, το είδος απασχόλησης τους αλλά και οι εργασιακές συνθήκες καθρεπτίζουν την έμφυλη καταπίεση που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες. Το μισθολογικό χάσμα που ακόμα υπάρχει μεταξύ γυναικών και ανδρών αλλά και τα κριτήρια πρόσληψης τα οποία πολλές φορές δεν επικεντρώνονται στις εργασιακές ικανότητες του ατόμου, αλλά στην ετεροκανονική, ‘’ωραία’’ εμφάνιση που πρέπει να έχουν οι εργαζόμενες αποκλείοντας συχνά την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αποτελούν μερικά παραδείγματα της πραγματικότητας που βιώνουν οι εργαζόμενες. Σε περιπτώσεις εγκυμοσύνης δεν ήταν λίγες οι φορές που οι συναδέλφισσες μας οδηγήθηκαν στην απόλυση ή εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση, δεχόμενες μια ξεκάθαρη επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα. Φυσικά ακόμα και η αντίδραση ή άμυνα απέναντι σε σεξιστικές συμπεριφορές τόσο πελατών όσο και εργοδοτών και συναδέλφων, οι οποίοι θεωρούν ότι μπορούν να εξουσιάζουν πάνω στα σώματα μας, διακυβεύουν την θέση εργασίας των εργαζομένων γυναικών αντίστοιχα πάλι με απόλυση.

  Συνεπώς παρατηρούμε όχι μόνο την αδιαφορία της κυβέρνησης αλλά και την αναβίωση ή και συντήρηση αναχρονιστικών αντιλήψεων, όπου το τουριστικό κεφάλαιο συντηρεί και εκμεταλλεύεται αντίστοιχα αυτές τις συνθήκες εξυπηρετώντας τα δικά του συμφέροντα. Για αυτόν τον λόγο δεν μπορούμε να στηριχτούμε σε αόριστες αντιπατριαρχικές πολιτικές σχεδιασμένες από ένα κράτος όπου ταυτίζει τις γυναίκες με την κοινωνική παραγωγή ή δεν αναγνωρίζει τον όρο γυναικοκτονία. Μέσα από τους συλλογικούς αγώνες και την κοινή δράση του φεμινιστικού και εργατικού κινήματος μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ασφαλή εργασιακό περιβάλλον για κάθε εργαζόμενο/η.

  Μέσα λοιπόν από τις διεκδικήσεις των εργατριών του 1857 και εμπνεόμενοι/ες από αυτές, το καθήκον για αγώνα ενάντια σε κυβέρνηση και εργοδοσία που καλλιεργούν την πατριαρχία, είναι αναγκαίο. Παλεύουμε για ισότητα στην εργασία, προστασία της μητρότητας, εξάλειψη των έμφυλων διαχωρισμών και των σεξιστικών συμπεριφορών.


Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις στην Πλατεία Κλαυθμώνος στις 13.00 και 18.00.