Η τουριστική σεζόν πλησιάζει το τέλος της και ήρθε η ώρα να βγάλουμε και εμείς οι εργαζόμενοι τα συμπεράσματα μας. Γκρίνια για χαμηλές πληρότητες, για την ακρίβεια των πρώτων υλών, γκρίνια και για τους τεμπέληδες υπαλλήλους που δεν θέλουν να δουλέψουν. Αυτό ήταν το παραμύθι που μας πούλησαν φέτος για να δικαιολογήσουν για άλλη μια φορά τα ιδια. Απλήρωτες υπερωρίες, χαμηλοί μισθοί, υποδηλωμένη και αδήλωτη εργασία. Το αφεντικό δεν έβγαινε, και έτσι έπρεπε για άλλη μια φορά να βάλουμε πλάτη!

Ισχύει όμως τίποτα από όλα αυτά; Η εισροή τουριστών έφτασε, αν δεν ξεπέρασε τα επίπεδα του 2019 ενώ οι τζίροι εμφανίζονται ανεβασμένοι. Σύμφωνα μάλιστα με εκτιμήσεις τα έσοδα από τον τουρισμό θα ξεπεράσουν τα 21 δις! Οι προσδοκίες στην αρχή της σεζόν ήταν σαφώς ανεβασμένες καθως η εαρινή σεζόν είχε πρωτοφανή κίνηση και αύξηση 19% σε σχέση με τους τζίρους του 2022, την αντίστοιχη περίοδο. Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που έφτασε ένα δωμάτιο στο μέγεθος ντουλάπας να νοικιάζεται για 100€ την βραδιά. Οι ματαιωμένες αυτές προσδοκίες δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι είχε ζημιές το τουριστικό κεφάλαιο!

Με αφορμή αυτό το αφήγημα όμως βλέπουμε τους προσφερόμενους μισθούς να πέφτουν, μετά την συντομη άνοδο τους στο peak της σεζόν, ενώ ταυτόχρονα κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος διαλύεται από το νέο νομοσχέδιο του Άδωνι Γεωργιάδη που ψηφίστηκε από την Βουλή!

Πριν μόλις δυο χρόνια φωνάζαμε πως η “ευελιξία” που υπόσχονταν ο νόμος Χατζηδάκη δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα τέχνασμα για την κατάργηση του 8ωρου. Στην ουσία άνοιγε την πόρτα για την πλήρη νομιμοποίηση του εργατικού μεσαίωνα που εμείς στην εστίαση ξέρουμε από πρώτο χέρι. Δουλειά ήλιο με ήλιο μέχρι και 7 μέρες την εβδομάδα, δίωξη του συνδικαλισμού και φακέλωμα! Και τώρα, ο Άδωνις αφού κατέληξε και στο υπουργείο εργασίας, με μεγάλη του χαρά συνέδεσε το όνομα του με το νομοσχέδιο που καταργεί κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος όπως το γνωρίζουμε από τον 20ο αιώνα και μετά!

Τι φέρνει όμως ακριβώς αυτό ο νέος αντεργατικός νόμος;

• 13ωρες δουλειάς την ημέρα, 78 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, σε πάνω από έναν εργοδότη. Πρόκειται για χτύπημα στην 5μερη εργασία και το 40ωρο. Αντί για νέες προσλήψεις για τις θέσεις που είναι ακάλυπτες, θα ξεζουμίζονται οι εργαζόμενοι μέχρι τελικής πτώσης. Μια επιχείρηση μπορεί μετά τις 8ωρες να απασχολεί τον ίδιο εργαζόμενο μέσω εργολαβίας. Σκεφτείτε τι μπορεί να γίνει στην e-food όπου δραστηριοποιούνται 5 διαφορετικοί εργολάβοι!
• Συμβάσεις κατά «παραγγελία», ευελιξία και μηδενικά εργασιακά δικαιώματα.  Αυτού του είδους οι συμβάσεις (on call) αποτελούν στην Ε.Ε. το άκρον άωτον της εργασιακής επισφάλειας (ειδικά στο χώρο της εστίασης και του  στο χώρο της εστίασης και του delivery) και των καταχρηστικών πρακτικών εις βάρος των εργαζομένων, που τίθενται σε εργασιακή ετοιμότητα για όποτε και όσο τους χρειάζεται η επιχείρηση, προκειμένου να εξασφαλίσουν το βιοπορισμό τους

 

• Νομιμοποιεί την (σήμερα παράνομη) εξαήμερη εργασία στις επιχειρήσεις 24ωρης λειτουργίας με βάρδιες και καταργεί το πενθήμερο στην πράξη, εφόσον η έκτη ημέρα εργασίας καθίσταται υποχρεωτική για τους εργαζόμενους, εφόσον τους ζητηθεί από τον εργοδότη. 

• Ο εργοδότης πλέον αποφασίζει και δεν δίνει και λογαριασμό σε κανέναν. Αλλαγές στο ωράριο εργασίας ή στην οργάνωση του χρόνου εργασίας ή στις υπερωρίες δε χρειάζεται να καταχωρούνται στο πληροφοριακό σύστημα ενώ η διευθέτηση του χρόνου εργασίας θα γίνεται απλά με εντολή του εργοδότη, κι όχι με “αίτημα” του εργαζόμενου όπως ίσχυε.

• Χρησιμοποιείται ο όρος της «δοκιμαστικής» περιόδου, 6μηνης μάλιστα, κατά την οποία ένας εργαζόμενος θα παραμένει «δόκιμος» και στο τέλος της η σύμβαση θα λύεται αυτόματα ενώ ο εργαζόμενος δεν δικαιούται αποζημίωση.

• Ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων, της περιφρούρησης των απεργιακών κινητοποιήσεων, των καταλήψεων. Μέχρι και ποινή φυλάκισης προβλέπεται για την “ψυχολογική βία” των απεργών που περιφρουρούν έναν εργασιακό χώρο!

Όλες οι παραπάνω αντεργατικές διατάξεις γενικεύουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας, ενώ θωρακίζουν και διευρύνουν το οπλοστάσιο του νόμου Χατζηδάκη και όλη την προγενέστερη αντεργατική νομοθεσία

Για τους εργαζόμενους στην εστίαση και τον τουρισμό βέβαια αυτός ο νόμος  έρχεται ουσιαστικά να νομιμοποιήσει την πραγματικότητα του τουριστικού θαύματος στη χώρα μας. Δεν μας είναι άγνωστα τα 13ωρα, η 6ήμερη εργασία ούτε οι δύο ή και πολλαπλοί εργοδότες. Αφού πρώτα ο κλάδος μας “τέσταρε” σαν πειραματόζωα, έρχεται τώρα η κυβέρνηση να κάνει νέα κανονικότητα την μισθωτή σκλαβιά και να βάλει τις τελευταίες πινελιές στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που θα διέπει πλέον τις εργασιακές σχέσεις.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Ε.Ε. και του ΣΕΒ που προωθεί την αντιδραστική αναμόρφωση των εργασιακών σχέσεων, κάνει ένα μεγάλο δώρο στο ΣΕΒ και στο κεφάλαιο: Η πολιτική αυτή είναι βέβαια όλων των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που σχεδιασμένα και με «συνέχεια του κράτους» έχουν μετατρέψει την εργατική τάξη σε μια άμορφη μάζα που κινείται ανάμεσα στην ανεργία, την μαθητεία και την ανασφάλιστη εργασία.

Κυβέρνηση, κράτος και κεφάλαιο πνίγουν και καίνε τις ζωές μας

Μας εξοργίζει ακόμα περισσότερο πως έφεραν αυτό το τερατούργημα για ψήφιση ενώ ο μίσος Θεσσαλικός κάμπος είχε καταστραφεί από την κακοκαιρία “Daniel” και την ανυπαρξία των αντιπλημμυρικών που θα έφτιαχναν μετά την κακοκαιρία “Ιανός” το 2020! Λίγες μέρες, μετά ο Βόλος πνίγεται για δεύτερη φορά. 

Για το κράτος, οι φυσικές καταστροφές δεν είναι παρά μια ευκαιρία. Και δυστυχώς τέτοιου τύπου καταστροφές έχουμε όλο και πιο συχνά: Φωτιές το καλοκαίρι, πλημμύρες το φθινόπωρο, ολόκληρες περιοχές αποκλεισμένες από το χιόνι τον χειμώνα. 

Όμως δε φταίει η κλιματική αλλαγή και ο Daniel μόνο για τις βιβλικές καταστροφές, αλλά πρωτίστως η παντελής ανυπαρξία κοινωνικού κράτους και υποδομών. Γιατί οι στρατηγικές ιεραρχήσεις της Ν.Δ. και όλων των κυβερνήσεων, αλλά και της Ε.E έχουν πετάξει στα τάρταρα ως αντιοικονομική την προστασία της ανθρώπινης ζωής, της λαϊκής κατοικίας και την διαβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας. Γιατί οι προτεραιότητες είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι οι άνθρωποι, η οικονομική «ανάπτυξη» και όχι η κοινωνία και η φύση. 

Μετά το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου (και των τοπικών εκλογών) ελπίζουμε να μην υπάρχει καμία αυταπάτη ότι κάποιος άλλος θα μας σώσει.  Η κυβέρνηση της Ν∆ δεν πρόκειται να πέσει σαν ώριμο φρούτο. Μαζί µε την κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί και η πολιτική του κεφαλαίου, στην οποία συναινούν και στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ακροδεξιά. Μόνο μέσα από τα σωματεία μας, το συνδικάτο μας, τις μαχητικές συλλογικότητες, μπορούμε να δυναμώσουμε την φωνή μας και τον αγώνα μας. Χρειάζονται µαζικοί µαχητικοί αγώνες και όχι αναµονή εκλογικών «λύσεων».  Μαζί µε την κυβέρνηση της ΝΔ πρέπει να ηττηθεί και η πολιτική του κεφαλαίου, στην οποία συναινούν και στηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.  Ο δρόμος αυτός δεν είναι εύκολος. 

Η συνδικαλιστική κατάσταση στον κλάδο

Ο κλάδος μας όπως και γενικά ο κόσμος της εργασίας στις μέρες μας χαρακτηρίζεται γενικά από την  μικρή συνδικαλιστική συμμετοχή των εργαζόμενων. Μπορεί πχ να έχουμε χιλιάδες εγγεγραμμένους στα διάφορα τοπικά και επιχειρησιακά σωματεία αλλά είναι δυστυχώς ένα μικρό ποσοστό αν σκεφτούμε πως μιλάμε για έναν κλάδο που απασχολεί έως και 20% του εργατικού δυναμικού της χώρας! 

Οι λόγοι για αυτή την απαξίωση; 

Οι γραφειοκρατικές αλλά και οι ενσωματωμένες, μέχρι και εργοδοτικές ηγεσίες των σωματείων όχι μόνο απομακρύνουν την πλειοψηφία των εργαζομένων από τα σωματεία αλλά αφού το κάνουν τα βρίσκουν και με τα κόμματα που κυβερνούσαν τόσα χρόνια. Αυτή ακριβώς είναι η δράση των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, αυτή είναι η εμπειρία μας και απο την ΠΑΣΚΕ στο συνδικάτο όπου εμφανίζεται στις εκλογές αλλά και στην ομοσπονδία. Μάλιστα φέτος το καλοκαίρι υπέγραψε μια κατάπτυστη Συλλογική Σύμβαση στον επισιτισμό, χωρίς να υπολογίζει ούτε για μια στιγμή τους εργαζόμενους!

Από την άλλη σε αυτή την διαδικασία διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος έπαιξε ρόλο και η γραφειοκρατική λειτουργία των σωματείων (απουσία συνελεύσεων και διαδικασιών βάσης, ταύτιση του σωματείου με το Διοικητικό συμβούλιο) που δεν επιτρέπει στην πλειοψηφία των εργαζομένων να συζητούν και να παίρνουν μέρος σε αποφάσεις που αφορούν την ίδια τους την ζωή.

Το Συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού-Ξενοδοχείων έχει να αντιμετωπίσει τον κατακερματισμό του κλάδου σε χιλιάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, την αραιή συνδικαλιστική πυκνότητα του ιδιωτικού τομέα, το περιορισμένο διάστημα εργασίας και τις ελαστικές σχέσεις, τον δεσποτισμό και την αυταρχικότητα των αφεντικών στους χώρους δουλειάς ακόμα και οργανωμένα εγκληματικά κυκλώματα. 

Το συνδικάτο επισιτισμού συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, κάτι που κατά την άποψή μας, θέτει όρια στην γείωση, στην απευθύνσή του και στις δυνατότητες του να μαζικοποιηθεί και να εκφράσει την πλειοψηφία των εργαζομένων της πόλης. Το Συνδικάτο πολλές φορές ταυτίζεται με το ΔΣ του και ακόμη χειρότερα με το ΠΑΜΕ αλλά και το ΚΚΕ. Μια απλή περιήγηση στο site του συνδικάτου αρκεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο σε αυτό. Παρόλα αυτά θεωρούμε ότι το συνδικάτο εκπροσωπεί μια κρίσιμη μάζα εργαζομένων, δεν είναι εργοδοτικό και που έχει τις δυνατότητες να υποστηρίξει και με υλικούς όρους τους εργαζόμενους στον κλάδο. Διατηρεί τον ταξικό του χαρακτήρα και έδωσε σημαντικές μάχες όλο το προηγούμενο διάστημα (e-food, Wolt), ακόμα και αν αυτές δεν γενικευτήκαν σε όλο τον κλάδο και παρέμειναν σε ένα πλαίσιο χαμηλής διεκδικητικότητας.

Ένα σχόλιο για τις εκλογές

Μας βρίσκει αντίθετους η απόφαση για την δυνατότητα ηλεκτρονικής ψήφο στις αρχαιρεσίες του σωματείου η οποία προτάθηκε από την πλειοψηφούσα παράταξη (ΔΑΣ-ΠΑΜΕ) και υπερψηφίστηκε στην Εκλογοαπολογιστική Συνέλευση. Το επιχείρημα ήταν ότι η μη πρόβλεψη για ηλεκτρονικές εκλογές σε ένα σωματείο (όπως ορίζει ο νόμος Χατζηδάκη) δίνει την δυνατότητα σε κάποιον να κάνει ένσταση και να ακυρωθούν οι εκλογές. Το επιχείρημα αυτό όμως παραγνωρίζει ότι η συζήτηση των επιπτώσεων μη-εφαρμογής του νόμου, αποτελεί και ουσιαστική αποδοχή του αναιρώντας όλες τις αποφάσεις και τους αγώνες των ταξικών σωματείων για μη εφαρμογή του Ν. Χατζηδάκη.

Δεν θεωρούμε τι ο ν. Χατζηδάκη και η προσπάθεια του συστήματος για πλήρη έλεγχο και ευνουχισμό των σωματείων και του εργατικού κινήματος αντιμετωπίζεται με νομικά τρικ και μας προβληματίζει το γεγονός ότι η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) παρά τα όσα έλεγε το προηγούμενο διάστημα στα συνδικάτα («ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά», «δεν θα εφαρμόσουμε τον νόμο Χατζηδάκη») στην πράξη κινείται διαφορετικά.

Ο ν. Χατζηδάκη δεν παρακάμπτεται, μπορεί και πρέπει να μην εφαρμοστεί και τελικά να καταργηθεί με μετωπική σύγκρουση και ανατροπή στην πράξη από τους αγώνες μας. Ως ΛΑΝΤΖΑ λέμε ΟΧΙ στις ηλεκτρονικές εκλογές και καλούμε όσες και όσους σκέφτονται να ψηφίσουν Λάντζα, να συμμετάσχουν διαζώσης και να μην νομιμοποιήσουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία μέσω της συμμετοχής τους!

Τι είναι η Λάντζα; Τι λέμε;

Το 2014 αγωνιστές και αγωνίστριες της αντικαπιταλιστικής και ανατρεπτικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, προερχόμενοι από διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα, αναγνωρίζοντας τις παραπάνω προβληματικές στις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές, αλλά και την δυναμική εξέλιξη του κλάδου σε έναν από τους βασικούς πυλώνες της οικονομικής ζωής της χώρας (με ότι αυτό συνεπάγεται για τους όρους εργασίας) συγκρότησαν την Λάντζα Αγωνιστική Εργατική Συσπείρωση.

Σαν Λάντζα συμβάλλαμε στην ενίσχυση και μαζικοποίηση του Σωματείου. Στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων ενάντια στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει Κυβέρνηση -Κεφάλαιο -Εργοδοσία στις ζωές μας. Ήμασταν εκεί για τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους στο ξενοδοχείο EverEden, στην Pizza Fan, στο Aliolia’s, στο Δέντρο του Καφε και σε πολλά άλλα μικρά και μεγάλα μαγαζιά του κλάδου.

Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση ενός άλλου, αληθινού και μαχητικού εργατικού κινήματος στηρίζοντας κάθε συνάδελφο και κάθε μάχη, χωρίς «προϋποθέσεις» και χωρίς «προαπαιτούμενα», με μοναδικό γνώμονα την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Ο αγώνας μας δεν θέλουμε να είναι απλά οικονομικός. Θα δώσουμε όλους τις μάχες που μας αντιστοιχούν. Από την απόλυση ενός συναδέλφου μέχρι τον αγώνα κόντρα σε αντεργατικά νομοσχέδια. Από την μάχη για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αξιοπρεπή μισθό μέχρι την μάχη κόντρα στον φασισμό. Από την σεξουαλική παρενόχληση στην συναδέλφισσα, μέχρι την υπεράσπιση του μετανάστη που βλέπει το λιμενικό να τον πνίγει και να τον πετάει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ενάντια στον κατακερματισμό των δικαιωμάτων μας και στον απόλυτο εργασιακό μεσαίωνα όπως νομοθετικά ισχύει πλέον και με το νέο νόμο Γεωργιάδη, προκρίνουμε ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με επιθετική γραμμή διεκδίκησης στη βάση των εργατικών αναγκών , που θα στοχεύσει και στην επιβολή εργατικών κατακτήσεων , πέρα από τα στενά όρια που θέτουν η αστική πολιτική και το νομικό πλαίσιο που την υποστηρίζει. Ο χαρακτήρας του και η δράση του θα έχει ως κριτήριο την αντιπαράθεση με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό της ΠΑΣΚΕ –ΔΑΚΕ –ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι των αφεντικών. Παράλληλα όμως θα υπερβαίνει και την λογική του ΠΑΜΕ που σε πολλά συνδικάτα όπου έχει την πλειοψηφία, ενισχύει τη γραφειοκρατική λειτουργία, ενώ δεν παίρνει πρωτοβουλίες για το ξεδίπλωµα αγώνων που θα έρθουν σε σύγκρουση µε την κυβέρνηση και την αντιλαϊκή πολιτική.

Εργατικό κίνημα στα χέρια των εργατών

Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι κρίσιμη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων, τους μετανάστες. Να έχει δρόμους οργάνωσης των εκατομμυρίων ανέργων. Να είναι αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να θεωρεί σαν βασικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, τα κέντρα εξουσίας και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα και όχι στις κομματικές ντιρεκτίβες ενώ κρίσιμο ζητούμενο σήμερα είναι η ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος από την αστική πολιτική και λογική, που θα το κάνει ικανό να ασκεί πολιτική από εργάτες, με εργάτες, για τους εργάτες. Απαιτείται συντονισμένος και ενιαίος πανεργατικός αγώνας απο τα κάτω, για τους από κάτω για να ξεπεραστούν τα εμπόδια που βάζει ο υποταγµένος συνδικαλισµός

Οι μικρότερες ή μεγαλύτερες μάχες που δίνουν οι κλάδοι κρίνεται αναγκαίο να συνολικοποιηθούν και να αναβαθμιστούν πολιτικά απέναντι στον κυβερνητικό αντίπαλο. Η συλλογική κατοχύρωση αποτελεί το επόμενο διάστημα, τη μητέρα των μαχών για τον κλάδο μας αλλά και για το εργατικό κίνημα συνολικά. Η υπογραφή και η διευρυμένη ισχύς κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας με τρόπο που δε παλεύουν για την μικρότερη μείωση, αλλά θα συγκεφαλαιώνουν έναν καλύτερο συσχετισμό δύναμης για τους εργαζόμενους και τον τρόπο που διαπραγματεύονται την εργατική τους δύναμη, είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί από και με όλες τις ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος. Να αντεπιτεθεί το εργατικό κίνημα για να χάσει ο υποταγμένος συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ το μονοπώλιο του σχεδιασμού και την δυνατότητα της ακύρωσης των αγώνων. 

Αγωνιζόμαστε ώστε να αποκτήσει ξανά ο συνδικαλισμός ρόλο στην οργάνωση της πάλης, ενάντια στην υποταγή, στην ανάθεση και τις «κυβερνητικές λύσεις». Για να συμβάλει το εργατικό κίνημα στην ευρύτερη πάλη του λαού, για την ικανοποίηση των εργατικών και νεολαιίστικων αναγκών, για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, για υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στις δυνάμεις κεφαλαίου και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς ΕΕ-ΝΑΤΟ για ρήξη και αποδέσμευση από αυτούς. Για ένα κόσμο ισότητας, ελευθερίας και χειραφέτησης, ενάντια στην ταξική εκµετάλλευση. Για να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια των εργαζοµένων. Σε ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα πιστεύουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση θέλουμε να συμβάλλουμε ως Λάντζα!

Για αυτό σε αυτές τις εκλογές στήριξε την ΛΑΝΤΖΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ για να ενισχυθεί η αντίσταση απέναντι στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, για να πάρουν η Κυβέρνηση και η Εργοδοσία την απάντηση που τους αξίζει, για να μείνει ο δρόμος ανοιχτός για την ταξική μαχητική ανασυγκρότηση του σύγχρονου εργατικού κινήματος.

ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΔΟΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!

Απαιτούμε:

• Και το 8ωρο πολύ είναι! ΣΣΕ παντού με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς / συντάξεις – Κανένας μισθός κάτω από 1.000 ευρώ καθαρά 7ωρο – 5θήμερο – 35ωρο στην προοπτική του 30ωρου. Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον κλάδο με ριζικές αυξήσεις στους μισθούς 
• Κατάργηση του νόμου Γεωργιάδη, του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών νόμων. Καμία εγγραφή στο ΓΕΜΗΣΟΕ, δεν εφαρμόζουμε τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Υπερασπιζόμαστε την απεργία και τις μαχητικές μορφές πάλης: απεργιακές περιφρουρήσεις, παρεμβάσεις και καταλήψεις σε χώρους δουλειάς.
• Ίσος μισθός για ίση δουλειά! Όχι στις διακρίσεις λόγω φύλου, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισµού.Εφαρμογή των μέτρων για την προστασία της μητρότητας, προστασία από τις παραβιαστικές συμπεριφορές, κατοχύρωση των αναγκαίων αδειών.
• Κάτω η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία.
• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους/ες. Όχι στις απολύσεις και τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
• Επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλους τους συναδέλφους.
• Μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
• Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια! Φτηνο ρεύμα, καύσιμα, είδη πρώτης ανάγκης και κατοικία!
• Όχι στους πλειστηριασμούς σε βάρος λαϊκών στρωμάτων και στις εξώσεις ντόπιων και  προσφύγων.
• Τέρμα στην καταστολή, διώξεις, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων. Ηχηρό όχι στην ποινικοποίηση του συνδικαλισμού! Συνδικάτα ελεύθερα από κράτος, κυβερνήσεις, εργοδοσία
• Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, πολιτισμό, ασφάλιση, κοινωνικές υπηρεσίες, ρεύμα, καύσιμα, μεταφορές) – Επιστροφή τους αποκλειστικά στο δημόσιο και με λειτουργία σε όφελος του λαού και όχι με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και υπέρ του κεφαλαίου.

Στηρίζουμε:

• Δημιουργία επιτροπής εμφυλου στο συνδικάτο μας. Στον κλάδο που η σεξουαλική παρενόχληση είναι μέρος του job description να απαντήσουμε μαχητικά!
• Η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις! Πιο συχνές γενικές συνελεύσεις και πραγματικός διάλογος και ζωή στο εσωτερικό του συνδικάτου.