Η νέα τουριστική σεζόν για το 2022 είναι έτοιμη να ξεκινήσει ωστόσο εμείς οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και στην εστίαση μετράμε ακόμα τις πληγές μας από άλλη μια χρονιά εντατικοποίησης της δουλειάς μας , απαξίωσης του μισθού μας και υγειονομικής έκθεσής μας σε συνθήκες πρωτόγνωρες λόγω της πανδημίας. Η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, η βαριά βιομηχανία του τουρισμού είναι έτοιμη να ξαναπάρει μπρος με τα καύσιμα να είναι για μια ακόμα φορά η κακοπληρωμένη και υποδηλωμένη εργασία των εργαζόμενων στον κλάδο.
Μας το ζητούν αυτοί που το 2012 μαζί με τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές υπέγραψαν -15% στην συλλογική μας σύμβαση, η οποία παραμένει έως και σήμερα, αυξημένη κατά 1% για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, την ίδια ώρα που οι αφίξεις φτάνουν τους 32 εκατομμύρια τουρίστες από 10 εκατομμύρια που ήταν το 2008. Για το 2022 περιμένουμε 35 εκατομμύρια αφίξεις. Η κρίση για την οποία μας μιλάνε, αφορά μόνο την δική μας τσέπη.
Μας ζητούν για μια ακόμη φορά να μπούμε μπροστά και να στηρίξουμε την κοινή προσπάθεια να ανακάμψει η χώρα.
Μας το ζητούν αυτοί που επιδοτήσαν με παχυλές επιδοτήσεις και μη επιστρεπτέες προκαταβολές τις μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου για όσο διάστημα παρέμειναν κλειστές, ενώ με το ζόρι πέταξαν στους εργαζόμενους ένα επίδομα πείνας 534 ευρώ, ενώ όσοι εργάζονταν ζούσαν με πενιχρούς μισθούς λόγω του προγράμματος ΣΥΝΕΡΓΑΣΊΑ.
Μας το ζητούν αυτοί που θεωρούν ότι μπορούμε να ζούμε με βασικό μισθό 665 ευρώ και να πληρώνουμε (όσοι είμαστε πλούσιοι) 2 ευρώ για ένα λίτρο βενζίνης.
Μας το ζητούν αυτοί που απολύουν προσωπικό ακόμα και από το πρόγραμμα ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ με πρόσχημα την υπολειτουργία των ξενοδοχείων και των εστιατορίων. Οι απολύσεις από τα ξενοδοχεία της Αττικής (Caravel, Melia, κ.α.) είναι ακόμα νωπές όπως και οι αρνήσεις των ξενοδόχων να δεσμευτούν για την επαναπρόσληψη των απολυμένων συναδέλφων μας.
Μας το ζητούν αυτοί που ανακαινίζουν ξενοδοχεία μεγαθήρια σαν το Hilton με κρατικό χρήμα, που θησαύρισαν από τον κόπο και την προσφορά των συναδέλφων μας και τώρα τους πετούν στην ανεργία γιατί δεν θα είναι χρήσιμοι στη νέα φιλοσοφία και λειτουργία του ξενοδοχείου όταν αυτό ξανανοίξει.
Μας το ζητούν αυτοί που θεωρούν αυτονόητο ένας εργαζόμενος να δουλεύει σεζόν 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα για να εξυπηρετήσει τον φόρτο εργασίας και την υπερωριακή του απασχόληση να την πληρώνεται μελλοντικά σε ρεπό.
Μας το ζητούν όσοι θεωρούν τους ντελιβεράδες που μετρούν καθημερινά εργατικά ατυχήματα στο δρόμο, συνεργάτες γραφείου χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά και χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα.
Μας το ζητούν αυτοί που θεωρούν αναχρονιστικό να υπάρχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας δεσμευτικές για τους εργοδότες που να καθορίζουν κατώτατα όρια μισθών, ασφαλιστικά δικαιώματα, θεσμικά κατοχυρωμένα δικαιώματα ανά κλάδο.
Μας το ζητούν όσοι ποινικοποιούν τον συνδικαλισμό, βγάζουν στα δικαστήριά τους τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, τις καταστέλλουν με βία ή αποδέχονται ως νόμιμο και θεσμικό μόνο τον εργοδοτικό συνδικαλισμό που οι ίδιοι ορίζουν.
Μας το ζητούν όσοι απαξίωσαν το σύστημα υγείας και με ανύπαρκτα μέτρα προστασίας μας έστελναν για δουλεία μέσα στην πανδημία με 5 μέρες (στην καλύτερη) καραντίνα όταν νοσούσαμε.
Αυτή είναι η κατάσταση στα Ξενοδοχεία και στην εστίαση. Εργοδότες που είναι απρόθυμοι να εκπληρώσουν έστω και τις συμβατικές του υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους, που χρησιμοποίησαν την πανδημία για να αυξήσουν την κερδοφορία τους χωρίς ρίσκο, που θεωρούν την ανθρώπινη εργασία απολύτως αναλώσιμη και χρήσιμη μόνο όταν αποδίδει άμεσα και πολλά κέρδη. Και από την άλλη μια κυβέρνηση και ένα υπουργείο εργασίας που φαίνεται να δίνει Γη και ύδωρ και να μοιράζει κρατικό χρήμα σε ημέτερους χωρίς όρους και προϋποθέσεις και από την άλλη βάζει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους και τις συλλογικές τους ενώσεις και διαδικασίες ποινικοποιώντας τον Συνδικαλισμό επί της ουσίας με τον νόμο Χατζηδάκη και επιτρέποντας την πλήρη ασυδοσία του τουριστικού κεφαλαίου να αποσπά ακόμα μεγαλύτερη υπεραξία.
Δεν είναι όμως μόνοι τους. Απέναντι σε αυτή τη δυστροπία, υπήρξαν μεγάλοι εργατικοί αγώνες που έδειξαν ότι το πράγμα μπορεί να πάει αλλιώς. Με συλλογική, μαζική, ενωτική δράση οι εργαζόμενοι στην e-food , στην ΛΑΡΚΟ, στην COSCO στα πετρέλαια Καβάλας έδειξαν ότι οι εργατικές αντιστάσεις μπορούν να φέρουν νίκες, να γεμίσουν με αισιοδοξία όσους δεν σκύβουν το κεφάλι και να συμβάλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η μαζική ενωτική ταξική συσπείρωση των εργαζομένων, η ρήξη με τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν αντεργατικές πολιτικές και με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό που επιβάλλει την συναίνεση και τον συμβιβασμό .
Οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό και επισιτισμό όπως και όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει άμεσα να διεκδικήσουν:
-Κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη και όλων των αντεργατικών μνημονικών νόμων ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΣΥΡΙΖΑ.
-Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον ορισμό ΕΓΣΣΕ χωρίς ρήτρες ανταποδοτικότητας και δημοσιονομικών περιορισμών.
-Επαναφορά κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας και άμεση και καθολική δεσμευτικότητα αυτών.
-Γενναιά αύξηση του κατώτατου μισθού.
-Αύξηση του επιδόματος ανεργίας και χρονική επέκτασή του για όσο χρόνο καθεμία/καθένας άνεργος δεν βρίσκει δουλειά.
-Μείωση του εβδομαδιαίου και ημερήσιου χρόνου εργασίας.
-Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια. 55 χρόνια για τις μητέρες και τους εργαζόμενους σε ΒΑΕ.
-Επαναλειτουργία και στελέχωση των ελεγκτικών μηχανισμών της επιθεώρησης εργασίας.
-Βαρέα και ανθυγιεινά στους διανομείς και χορήγηση μηχανής καθώς και όλων των μέσων προστασίας από την επιχείρηση.
-Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων στα ξενοδοχεία της Αττικής.
-Απαγόρευση απολύσεων σε επιδοτούμενες επιχειρήσεις.
