Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 2008 όταν ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Το γεγονός αυτό ακολούθησε η εξέγερση η οποία τάραξε τα μέχρι τότε λιμνάζοντα νερά της ελληνικής πραγματικότητας και γέννησε διαρκείς αγώνες της εργατικής τάξης απέναντι στο μαύρο παρόν, αλλά και στο μαύρο μέλλον που μας επιφυλάσσει ο σύγχρονος καπιταλισμός. Μια κοινωνική έκρηξη αυθόρμητη, μαζική και ορμητική που κατάφερε να τσαλακώσει πλήρως την εικόνα της τότε κυβέρνησης. Αυτή η αντίδραση κατάφερε να ανοίξει τον πολιτικό διάλογο, βγάζοντας στον προσκήνιο κόσμο της εργατικής τάξης ο οποίος βρισκόταν στο κοινωνικό περιθώριο, παρακάμπτοντας την τότε εργατική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ κατάφερε βρεθεί και να συμπορευθεί με το πιο πρωτοπόρο κομμάτι του προλεταριάτου και της νεολαίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων στην κατάληψη της νομικής αλλά και η εργατική κατάληψη της ΓΣΕΕ, οι οποίες βάλανε ως πρόταγμα τη συμμετοχή στην απεργία της 10 Δεκέμβρη του 2008 καταμεσής της εξέγερσης. Δυστυχώς η εργατική τάξη δεν κατάφερε να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα γεγονότα παρότι ξεπέρασε τα όριά της.
Η δολοφονία αυτή δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας, αλλά τον κανόνα της κρατικής καταστολής του σύγχρονου καπιταλισμού τον οποίο βιώνουμε σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Η πολιτική που εφαρμόζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ., ενώ διανύουμε τον 12ο χρόνο οικονομικής κρίσης, έχει αποδειχθεί πως είναι ξένη προς τα δικαιώματά μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι σπαταλούν δημόσιο χρήμα για προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας και στον στρατό αλλά και για αγορά καινούριου εξοπλισμού με σκοπό την όξυνση της καταστολής του ταξικού κινήματος. Την ίδια στιγμή, το εθνικό σύστημα υγείας εξαντλείται με τον καθημερινά αυξανόμενο ρυθμό κρουσμάτων και θανάτων. Οι ΜΕΘ, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό δεν επαρκούν για την περίθαλψη των συμπολιτών μας, την ίδια στιγμή που οι χώροι εργασίας και τα ΜΜΜ μετατρέπονται σε εστίες υπερμετάδοσης.
Ταυτόχρονα μέσα στις συνθήκες αυτές, τα εργατικά δικαιώματά μας πλήττονται όλο και περισσότερο, αφού νομοθετούνται σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Με το νομοσχέδιο Βρούτση επιχειρούν την κατάργηση του 8ωρου, αύξηση των νόμιμων υπερωριών με καθιέρωση της 10ωρης εργασίας, και μισθούς των 200 ευρώ. Η αντεργατική αυτή πολιτική τους κορυφώνεται με διατάξεις, που καταργούν τη συμμετοχή των εργαζομένων στις γενικές συνελεύσεις και καθιερώνει την ηλεκτρονική ψηφοφορία ως προϋπόθεση για την λήψη απόφασης για απεργία. Όραμά και διαρκής επιδίωξή τους είναι ακίνδυνα συνδικάτα τύπου ΓΣΕΕ, αποξενωμένα από την μαχόμενη εργατική τάξη που δε θα αντιστέκονται στα αντεργατικά νομοσχέδιά τους.
Επίθεση της κυβέρνησης στους εργαζόμενους στον επισιτισμό- τουρισμό
Συγκεκριμένα στον κλάδο του επισιτισμού- τουρισμού, οι ξενοδόχοι εκμεταλλευόμενοι το καθεστώς καραντίνας, κατέθεσαν πρόταση για τη νέα Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των ξενοδοχοϋπαλλήλων ζητώντας 10% μείωση των μισθών μας. Παράλληλα, για όσους εισέρχονται για πρώτη φορά στο επάγγελμα ζητούν μισθό 650 ευρώ για 18 μήνες (τουλάχιστον για τρεις σεζόν), μείωση στο επίδομα τουριστικής εκπαίδευσης από 10% στο 6% ,αύξηση στις κρατήσεις από το μισθό για διαμονή και φαγητό και για τους εργαζόμενους σε ξενοδοχεία με λιγότερα από 30 δωμάτια να μην ισχύει καν η συλλογική σύμβαση.
Οι ξενοδόχοι μαζί με την κυβέρνηση ευθύνονται για το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του Τουρισμού, εν μέσω πανδημίας, χωρίς να λαμβάνεται κανένα μέτρο προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, των πελατών. Ταυτόχρονα, πάνω στις πλάτες μας, η κυβέρνηση φροντίζει για την ενίσχυση του κεφαλαίου άρα και των μεγαλοξενοδόχων με σειρά αντεργατικών νομοθετικών παρεμβάσεων που «ρυθμίζουν» την εργασία εξυπηρετώντας αποκλειστικά τις ανάγκες τους .Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι καλούνται να επιβιώσουν με τα ψίχουλα των επιδομάτων , μοιράζονται πακτωλοί κρατικού χρήματος για να χρηματοδοτηθούν αποκλειστικά οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι είτε με την μορφή επιδοτήσεων , φοροαπαλλαγών και εισφοροαπαλλαγών αλλά ακόμα και με φωτογραφικές διατάξεις όπου το κράτος αναλαμβάνει το μισθολογικό κόστος σε όσους προχωρούν σε ανακαινίσεις και ενεργειακές αναβαθμίσεις .Το βάρος των οικονομικών συνεπειών της υγειονομικής κρίσης πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων για να μείνουν ανέπαφα τα κέρδη του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου ,όσο εμείς μετράμε τεράστιες απώλειες στα εισοδήματα με μισθολογικές μειώσεις που ξεκινούν από το 20% μέχρι και το 100% αυτοί απολαμβάνουν τις αμέτρητε οικονομικές διευκολύνσεις που τους παρέχει η κυβέρνηση από το υστέρημα του λαού .
Άσυλο, διαδηλώσεις και καταστολή
Μέσα σε όλα αυτά, το νεολαιίστικο και το εργατικό κίνημα συνεχίζουν να στοχοποιούνται εν μέσω πανδημίας, με κατάργηση του ασύλου τα πανεπιστήμια, με επέκταση του lockdown και περιορισμό ακόμα και των πιο στοιχειωδών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτό επιδιώκεται με την ψήφιση χουντικών διατάξεων που απαγορεύουν και καταστέλλουν διαδηλώσεις και συναθροίσεις.
Συγκεκριμένο παράδειγμα αποτελεί το όργιο καταστολής που είδαμε κατά τη διάρκεια των ημερών του εορτασμού του πολυτεχνείου με την αστυνομία να εισβάλει σε πάνω και κάτω πολυτεχνείο συλλαμβάνοντας 93 αγωνιστές που έσπασαν τον lockout με σκοπό την πραγματοποίηση του τριήμερο εορτασμό του πολυτεχνείου. Ακόμα, την καταστολή, ξυλοδαρμό και τη σύλληψη αγωνιστών στα Σεπόλια που πραγματοποιούσαν την καθιερωμένη διαδήλωση και μετά το πέρας αυτής τους επιτέθηκαν, χτυπήσαν και τους συνέλαβαν κάτω από το σπίτι τους, ανάμεσα σε αυτούς και δύο μέλη της ΛΑΝΤΖΑ.
Αυτοί που όπλισαν το χέρι των δολοφόνων, θέλουν να μην ξαναζήσουν άλλον έναν Δεκέμβρη. Αυτό δείχνει και η προαναγγελθείσα απαγόρευση της πορείας στις 6 Δεκέμβρη από τον υπουργό προστασίας του πολίτη Χρυσοχοΐδη.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά, οφείλουμε και έχουμε κάθε λόγο να διαδηλώσουμε και να συνεχίσουμε τους αγώνες μας όπως και στις 6 Δεκέμβρη. Στόχος είναι η φετινή 6 Δεκεμβρίου να αποτελέσει ένα σημαντικό αγωνιστικό σταθμό για το λαό και τους εργαζομένους ως συνέχεια του αγώνα της 17 αλλά και της 26 Νοεμβρίου, τότε που το εργατικό κίνημα έσπασε δυναμικά την απαγόρευση και έδειξε τον δρόμο για την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων του λαού.
Στις 6 Δεκέμβρη το κίνημα καλείται να δώσει απάντηση στην κατά μέτωπο επίθεση που δέχεται, με αγώνα που θα συμπυκνώνει τη συσσωρευμένη οργή του εργαζόμενου λαού και θα μεταφράζεται σε ένα μάχιμο ανατρεπτικό πολιτικό σχέδιο στο κίνημα , για υγεία, μόρφωση, αξιοπρεπή δουλειά και ελευθερίες .
Ο φετινός Δεκέμβρης να είναι μια κραυγή του λαού για τα σύγχρονα εργασιακά του δικαιώματα.
